محسن رستگاری

 روزی روزگاری اوقات فراغت نشانه پرستیژ بود. امروزه مشغله ارزش بیشتری از فراغت پیدا کرده است. افراد پرمشغله مهم و تاثیرگذار در نظر گرفته می شوند و کارمندان برای نشان دادن میزان "مشغول بودنشان" پاداش دریافت می کنند. چنین تفکری نادرست است. تحقیقات نشان می‌دهد که این رویکرد می‌تواند باعث شود سازمان‌ها کارمندان خود را بیش از حد به کار گیرند، امتیازات را بر اساس میزان زمانی که کارکنان صرف می‌کنند، و نظارت بیش از حد بر فعالیت‌های آن‌ها انجام دهند، که همه اینها بهره‌وری و کارایی را تضعیف می‌کند.این مقاله هم جنبه‌های منفی مشغله (تعویض کارکنان، کاهش مشارکت، غیبت و اختلال در سلامتی) و هم دلایل وسواس ما را بررسی می‌کند. این تا حدی طبیعت انسان است: هر چه برای رسیدن به چیزی سخت‌تر کار کنیم، ارزش آن را بیشتر می‌دانیم. بیشتر ما از بیکار بودن متنفریم. و ما فکر می کنیم مشتریان دوست دارند ما را مشغول ببینند. نویسندگان همچنین استراتژی هایی را برای دور شدن از این تثبیت ارائه می دهند: خروجی پاداش، نه فعالیت. کارهای کم ارزش را حذف کنید تا برای «کار عمیق» وقت بگذارید. افراد را مجبور به خاموش کردن ساعت کنید، و زمانی را به ذهن آنها اختصاص دهید تا خلاقانه رفتار کنند. رفتار درست را مدل کنید و در سیستم خود فرصت تمرکز ایجاد کنید. فعالیت پرمشغله یک دستاورد نیست و هر چه شرکت‌ها زودتر آن را تشخیص دهند، وضعیت بهتری برای خود و کارکنانشان رقم خواهند زد.در ادامه میتوانید پادکست را دانلود کنید.